Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

15 χρόνια πριν, οδηγούσα ένα XT550 του 85. Από φανάρι σε φανάρι, δε μου έφευγε τίποτα. Ούτε κατάνα, ούτε ζιζιαρ, ούτε τζιπιζετ, ούτε τίποτα. Ο απόλυτος άρχοντας του δρόμου. Και οδηγούσα και καλά. Πρόσεχα και φορούσα πάντα μπουφάν και κράνος, ακόμα και όταν πήγαινα για μπάνιο στη θάλασα.
Ολα πήγαιναν καλά και περνούσα καλά, όπως έκανα στα νιάτα μου.
Ολα αυτά, αν δεν ήταν στη μέση το ποτό...


Διότι υπό την ελαφρά επήρεια αλκοόλ, παίζονταν περίεργα παιχνίδια με το θάνατο, που τότε θεωρούσα ότι με κρατούσαν σε φόρμα. Ενα βράδυ όμως ήπια πολύ. Ημουν σε φόρμα γιατί ήμουν στρατιώτης. Διακόσιες κάμψεις σερί. Σφίχτης. Τώρα ούτε δέκα δεν μπορώ. Αλλα είχα πιεί πολύ. Και έτρεχα.

Ενας λάθος χειρισμός σε μια στροφή, με έριξε πάνω σε ένα μαγαζί. Χτύπησα στη βιτρίνα του και έσπασα τη τζαμαρία. Εκτός των σπασμένων οστών, είχα κοπεί στο λαιμό, στο κεφάλι, στο χέρι και στο πόδι. Πολύ.

Ενιωθα περίεργα. Ημουν σε μια κατάσταση ηρεμίας σαν αυτή που έχουμε όταν ξαπλώνουμε μετά από μια μέρα γεμάτη με σωματική κόπωση. Εκείνη την γλυκιά παράδοση πριν κλείσεις τα μάτια.

Το κακό ήταν πως ήξερα ότι δεν έπρεπε να νιώθω έτσι διότι κάτι άλλο (μάλλον κακό) είχε συμβεί. Ενιωθα το πεζοδρόμιο στο μάγουλό μου. Ενιωθα τα γιαλιά στα μάτια μου. Ηξερα ότι δεν έπρεπε να χάσω τις αισθήσεις μου για να μην κάνω κακό στα μάτια μου. Τους φόβους μου ήρθε να επιβεβαιώσει η φωνή ενός άνδρα από πάνω. "Ναι; 166; Ναι. Στείλτε ένα ασθενοφόρο να πάρετε έναν πεθαμένο..."

(!) Δεν πέθανα ηλίθιε! φώναξα. Η μάλλον, ήθελα να φωνάξω. Αλλά δεν έβγαινε φωνή. Δεν ακουγόμουν. Δεν είχα τη δύναμη να βγάλω φωνή. Μόνο σκεφτόμουν...

Και εκείνη η γλυκιά νύστα... Ενιωθα ότι θα ερχόμουν κοντά σε κάτι οικείο... Δεν ένιωθα καθόλου φόβο... Το μοναδικό πράγμα το οποίο με φόβισε ήταν μήπως είχα χτυπήσει στη μέση και έμενα παράλυτος... Μόνο αυτό με τρομοκράτησε για λίγο... Ο ύπνος δε με τρόμαζε καθόλου....

Μετά σκέφτηκα το ότι έχω πολλές δουλειές να τελειώσω, πολλούς ανθρώπους που αγαπάω και με αγαπάνε και αποφάσισα να κανω υπομονή μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο...

Το ασθενοφόρο ήρθε και με πήρε. Με πήγε κατ΄ευθείαν στο νοσοκομείο. Οταν μπήκα, ήμουν το πιο βαρύ περιστατικό του 424 και πιστέψτε με, είχε μέσα πολλά παιδιά από ατυχήματα από μοτοσυκλέτες. Οι γιατροί του 424 με εγχείρισαν και όλα πήγαν καλά. Εύχομαι ο Θεός να τους δίνει χρόνια και ευτυχία. Σε αντίθεση με όσα λέγονται, οι γιατροί αυτοί που με έσωσαν και χαρην σε αυτούς σήμερα ζώ και κινούμαι και πάλι κανονικά, δεν δέχθηκαν ούτε μία δραχμή, ούτε μία δωρεάν υπηρεσία, ούτε τίποτα.

Η επαφή μου με το θάνατο, καθώς και η επαφή μου με ανθρώπους που δεν ήταν τόσο τυχεροί όσο εγώ και έχασαν το χέρι τους από τον ώμο, ή το πόδι τους από το γόνατο, ή είναι από τότε ακόμα σήμερα σε κώμα, άλλαξε εντελώς τη θέαση της ζωής μέσα μου. Μόνο όταν κόντεψα να χάσω όσα θεωρούσα αυτονόητα κατάλαβα την αξία του δώρου που μου χαρίστηκε.

Δεν ξέρω που θα πάω όταν φύγω από εδώ. Θα πάω όπου πάνε όλοι οι άνθρωποι, άσχετα με το πόσο πλούσιοι ή φτωχοί, εφυιείς ή ανόητοι, όμορφοι ή άσχημοι είναι. Και όταν πάω, θα μάθω που είναι αυτό το αλλού. Δυστυχώς (ή ευτυχώς) κανείς που πήγε και έμαθε δεν γύρισε για να μας πει πως είναι. Ξέρω όμως ότι το δώρο της ζωής θα πρέπει να το αξιοποιήσω στο έπακρο, διότι είναι το μόνο που έχω. Γι αυτο προσπαθώ να ζω, να αγαπώ και να μαθαίνω.

Η ψυχή είναι αθάνατη. Αυτό το πιστεύω απλώς.. Μπορεί να το πιστεύω επειδή με βολεύει. Ισως. Μου δίνει όμως ένα σημείο αναφοράς. Αυτός που πιστεύει στην αθανασία της ψυχής. φροντίζει να μην τη φθείρει και να μην τη μολύνει. Και γι αυτό φέρεται καλά στους συνανθρώπους του.

Οταν θρηνώ, δε θρηνώ αυτούς που φεύγουν, αλλά αυτούς που μένουν. Το μόνο που με τρομοκρατεί είναι η ανώφελη ζωή και ο ανώφελος θάνατος. Μεγάλωσα, σπούδασα, γλέντησα, έκανα οικογένεια που λατρεύω, έφτιαξα μια επιχείρηση από το μηδέν, δημιούργησα πράγματα γιατί είχα την τύχη (και τη χρηματοδότηση του πατέρα μου) να σπουδάσω την επιστήμη των εφευρετών τη μηχανολογία και το μόνο που μου λείπει είναι το μεγάλο φινάλε. Ενας ένδοξος θάνατος. Ολη μου τη ζωή διαβαζα για ιστορίες που έγραψαν άλλοι. Για τους αρχαίους, για το 1821, για το 1940, για όλα αυτά. Και φοβόμουν ότι θα ανήκα σε μια γενιά που κατανάλωσε ότι πρόλαβε, βουτηγμένη στο τζόγο, στη μπάλα, στα ναρκωτικά και στη λαγνεία και θα πέθαινα χωρίς να κάνω κάτι για να βελτιώσω τον κόσμο που παρέλαβα. Ετσι όπως πάνε τα πράγματα, από ότι φαίνεται θα μου δωθεί η ευκαιρία και για έναν ένδοξο θάνατο.

Τί είναι όμως αυτό για το οποίο θα πέθαινα; Για ποιο λόγο να απαρνηθώ τον εαυτούλη μου στον οποίο μπορώ να εξασφαλίσω μερικά ακόμη χρονάκια ανέμελης ζωής; Γιατί να τα αφήσω όλα αυτά; 

Χωρίς δεύτερη σκεψη, η οικογένεια μου. Δεν με νοιάζει αν αυτό το κάνω επειδή λυπάμαι για τη σύζυγο και για τα παιδιά μου, ή εμένα χωρίς αυτούς. Δεν θα φτάσω καν να το σκεφτώ. Θα ενεργήσω με εντολές από το νωτιαίο μυελό. Αμέσως μετά είναι οι άνθρωποι που αγαπώ. Οι φίλοι μου, οι συγγενείς. Μετά είναι ο λαός μου. Είναι στραβός, αναρχικός, ινδιάνος, αλλά αυτόν τον λαό τον αγαπάω. Μου αρέσει που ο Ελληνικός λαός γελάει. Που είναι γλεντζές. Που είναι μεγαλόψυχος.  

Αν τολμούσα να σκεφτώ ότι θα είχα την τύχη να πεθάνω για τη βελτίωση της ανθρωπότητας, θα ένιωθα από τώρα πανευτυχής, αλλά αισθάνομαι πολύ μικρός και πολύ λίγος για τέτοια αποστολή.

Ο αθάνατος Σόλων κάποτε είπε ότι αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Πρώτα λοιπόν θα αλλάξουμε τον εαυτό μας, μετά θα επηρεάσουμε τους γύρω μας, μετά το λαό μας, και τέλος την ανθρωπότητα. Το όπλο μας είναι τα ιδεώδη και τα ιδανικά του Ελληνικού Πολιτισμού. Εκεί υπάρχουν οι αρχές και οι αρχές είναι συμβατές με το Χριστιανισμό. Προς το παρόν και εγώ είμαι στο πρώτο στάδιο, της επιβολής επι του εαυτού. Νικάω πολλές μάχες, αλλά ακόμη χάνω πολλές.

Ενας ένδοξος θάνατος, μπορεί να δώσει νόημα σε μια στιγμή, ακόμη και σε μια ασήμαντη ζωή. Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι δεν τιμάμε τους ήρωες μας. Αντί να τους τιμάμε, τους προσβάλουμε. Και σκεφτόμαστε ότι αν πεθάνουμε σήμερα, κανείς δε θα μάθει τίποτε για εμάς. Ασήμαντα ανθρωπάκια που χάθηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνος. Οπότε πιστεύουμε ότι τίποτα δεν έχει νόημα για να ζείς ή να πεθαίνεις και γι αυτό κοιτάμε απλώς να επιβιώσουμε με κάθε κόστος. Οτι φάμε, ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ... Πλήρης ηθική κατάπτωση.

Βλέπουμε το δένδρο (τη ζωή μας) και δεν βλέπουμε το δάσος (την ανθρωπότητα). Οι άνθρωποι είμαστε πολλοί και λειτουργούμε σε κοινωνίες. Οπως ακριβώς και τα μηρμύγκια. Μόνο που τα μηρμύγκια έχουν λυμένα ορισμένα θέματα όπως π.χ. το ότι ύψιστος σκοπός ύπαρξης είναι η διάσωση της μηρμυγκοφωλιάς και όχι του μεμονωμένου ατόμου. Δε θα επεκτείνω στον τρόπο επικοινωνίας τους ή του τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας τους. Ισως ακουμπώντας τις κεραίες τους τα μηρμύγκια να μεταφέρουν το ένα στο άλλο ψυχικό περιεχόμενο που εμείς χρειαζόμαστε τόνους βιβλία, σχέδια και αναφορές για να μεταφέρουμε. Για εμάς τους ανθρώπους, ύψιστος σκοπός ύπαρξης θα έπρεπε να είναι η βελτίωση της ανθρωπότητας. Μετά από τόση βία, πολέμους, καταστροφές, μιζέρια και δυστυχία που έχει δει η ανθρωπότητα, γιατί δεν είναι ύψιστος σκοπός η βελτίωση της; Γιατί αυτό δε βολεύει κάποιους για τους οποίους ύψιστος σκοπός ύπαρξης είναι ο άθλιος εαυτός και η συνέχιση ενός πράγματος που λέγεται δυναστεία το οποίο προκαλεί τους πολέμους, το θάνατο, τη δυστυχία και τη μιζέρια.

Μόλις αντιληφθούμε ότι όλοι μας είμαστε μια αναλαμπή στο χωροχρόνο ενός ζωντανού οργανισμού που λέγεται ανθρωπότητα και προσπαθήσουμε με τη ζωή μας να γίνουμε εμείς οι πιο φωτεινές αναλαμπές τότε οι άνθρωποι θα διαγωνίζονται όχι για το ποιος έχει το καλύτερο αμάξι ή το μεγαλύτερο κότερο, αλλά για το ποιος προσέφερε περισσοτερα στην ύψιστη αποστολή μας στη ζωή που είναι να εξασφαλίσουμε έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν που παραλάβαμε για αυτούς που τον καρτεράνε όπως τραγουδούσε ο αθάνατος Ξυλούρης, τότε θα σταματήσουμε να φοβόμαστε το θάνατο. Και μόνο τότε θα είμαστε ελεύθεροι όπως είπε ο αθάνατος Καζαντζάκης.

Και τότε δε θα χρειαστεί να κάνουμε τιποτα. Θα αγνοήσουμε τις δυναστείες που προκάλεσαν τόση φρίκη στην ανθρωπότητα και θα γίνουμε εμείς η αλλαγή που επιθυμούμε που είπε και ο αθάνατος Γκάντι.

Το μόνο που μας κρατάει, είναι ο φόβος. Και ο μόνος φόβος που είναι χειρότερος από το φόβο του θανάτου, είναι ο φόβος της ελευθερίας.

ΘΑΛΑΜΟΦΥΛΑΚΑΣ

22 σχόλια:

  1. ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟ ΠΑΛΗΚΑΡΙ ΠΟΥ ΤΟ ΕΓΡΑΨΕ ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΑΝ ΟΛΟΙ ΕΤΣΙ!ΕΥΓΕ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Μετά από τόση βία, πολέμους, καταστροφές, μιζέρια και δυστυχία που έχει δει η ανθρωπότητα, γιατί δεν είναι ύψιστος σκοπός η βελτίωση της; "

    Εύγε παλληκάρι μου.

    "Το μόνο που μας κρατάει, είναι ο φόβος. Και ο μόνος φόβος που είναι χειρότερος από το φόβο του θανάτου, είναι ο φόβος της ελευθερίας. "

    Πρέπει να πεθάνει ο σκλάβος μέσα μας, πριν γεννηθεί ο αληθινά ελεύθερος άνθρωπος. Γι' αυτό αυτοί οι δύο φόβοι έχουν σχέση.

    Θραξ Αναρμόδιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. α ρε "παληκάρι" μου... Να παρουμε κανενα πολυβολο και να παμε για την ακροπολη ή το Λευκο τον Πυργο?
    Η απογνωση φτάνει σε οριακά επιπεδα.
    Δεν μπορεις πια να σκεφτεις καθαρα.
    για να δουμε αν οι ελληνες εχουν ακομα ψυχή.
    Θα δειξει συντομα.
    Τομ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. απο τα καλυτερα κειμενα που εχω διαβασει στο ιντερνετ.. αξιζουν πολλα συγχαρητηρια στο παληκαρι που το εγραψε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. καταπληκτικο!! Ενα κειμενο που σε ανατριχιαζει!Σε συγκινει! Σε βαζει σε σκεψεις! Σε θυμωνει! Σε αγγιζει! Σου δινει δυναμη και ελπιδα! ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. φιλε ανατριχιασα (ευχαριστα) με το κειμενο σου. μου θυμησες παρομοια κατασταση που εζησα το '85. οντως αναθεωρεις αποψεις περι ζωης,θανατου και φοβου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Χαίρομαι όταν διαβάζω από ώριμους πνευματικά...
    Ελπίζω να πληθύνουν τέτοια δημοσιεύματα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. TELIKA...YPARXEI ELPIDA! SYGHARHTHRIA!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μπραβο ρε μαγκα!!!Ανιχνευω ελευθερη ψυχη κ πνευμα στη γραφη σου.Πολυ καλος!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σ ευχαριστουμε για το κουραγιο που μας δινεις .Με τις σκεψεις σου πρεπει να ξυπνησουμε και να διωξουμε τους φοβους μας για να γινουμε επιτελους αξιοι ανθρωποι ,αξιοι Ελληνες....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Όθων Ιακωβίδης
    Πολύ όμορφα συμπυκνωμένη σοφία κοινωνικού οραματισμού, αλλά και προτροπή σε πρακτική κατάκτηση της βαθειάς ευχαρίστησης που προσφέρει η αλληλεγγύη, μεταξύ των ανθρώπων. Εύγε στον γράφοντα.
    Μακάρι όλοι οι θαλαμοφύλακες να φύλαγαν τον θάλαμο με αυτό το πνεύμα. Δυστυχώς, χρέη θαλαμοφύλακα κάνουν μόνον οι βοηθητικοί (αυτό γινόταν στον καιρό μου στον στρατό και τώρα γίνεται και σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Κακώς αισθάνεσαι πολύ μικρός γι' αυτή την αποστολή. Ήδη έχεις αλλάξει μέσα σου. Τι άλλο μένει; Βουρ για να αλλάξουμε την ανθρωπότητα
    Στεφανία Λυγερού

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Συγχαρητήρια είναι το λιγότερο που μπορώ να πώ.Ένα φώς στη ψυχή άναψε και μακάρι να μπορέσουμε να 'σκοτώσουμε' και τα υπόλοιπα 'σκοτάδια' που μας κυριεύουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Εχω επισκευτεί πολλά Blogs, έχω διαβάσει κείμενα και κείμενα, έχω γράψει κι εγώ άλλα τόσα, αλλά, σχορνάτε με ρε παιδιά, θαρρώ πως τέτοιο κέιμενο με τέτοια δύναμη δε θα γραφα ποτέ. ΑΞΙΟΣ!!! ΟΠΟΙΟΣ ΚΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ!! Αν η Ελλάδα είχε 10 σαν εσένα, αν οι άθρωποι όλοι δρούσαν σαν εσένα, τότε όλοι μας θα ζούσαμε σ' έναν κόσμο ονειρεμένο και κανενα παράσιτο δε θα έβρισκε τόπο να ακουμπίσει. Γιατί πολύ απλά δεν θα είχε ΚΑΜΜΙΑ ΘΕΣΗ ανάμεσα στους ανθρώπους.
    Είμαστε λίγοι μωρέ αλλά είμαστε πολλοί συνάμα.
    Σαν τον γέροντα Παίσιο, που όλο έλεγε και ξανάλεγε: "Αχ, να μού δινε λίγα χρόνια ακόμα ο Θεός, να ζήσω αυτά που θα ζήσετε εσείς και να πεθάνω μαχόμενος για Χριστό και Ελλάδα", προφητεύοντας έτσι τα δεινά που περνάμε σήμερα όλοι μας, λίγο πρίν την έλευση και κατα την παρουσία του Αντίχριστου! Εσύ παλλικάρι μου κι ο γερο-Παίσιος μας δείχνετε το δρόμο. Εμείς, τα βολεμένα ανθρωπάκια (που μάλλον ήρθε η ώρα να ξεβολευτούμε επιτέλους) έχουμε την ευκαιρία τώρα για έναν ένδοξο θάνατο! Για μια στιγμή, που θα είναι ικανή να μας χαρίσει το φώς της Αιωνιότητας για πάντα.
    Για κάτι σαν εσένα ο Θεός θα μας δώσει την ευκαιρία να σωθούμε. Για κάτι σαν εσένα, ΔΕΝ ΑΠΟΣΤΡΕΦΕΙ το ΘΕΙΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ απο μάς, το πλάσμα του. Για κάτι σαν εσένα, το Κακό δεν έχει πολλή ζωή. Για κάτι σαν εσένα, τα παιδιά μας - το πιστεύω αυτό - ΘΑ ΖΗΣΟΥΝ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Υπήρξα ξενύχτης, ήμουν ροκάς, η μοτό ήταν η ζωή μου(έτρεχα σε αγώνες μοτοκρός), η αλητεία ήταν τρόπος ζωής, η αντίδραση ήταν η ασπιρίνη μου, είχα τόση ενέργεια να δώσω, να δωρίσω οπουδήποτε. Τη πρώτη σφαλιάρα την έφαγα στο στρατό και τη δεύτερη όταν αποφάσισα να κάνω οικογένεια. Ήταν αρκετά δυνατές για να γυρίσουν όλα τα πάνω κάτω. Τελικά με τη βοήθεια του Θεού κατάλαβα ότι οι σφαλιάρες ήταν το προσκλητήριό του. Ξενυχτώ πλέον για τα παιδιά μου, κατάλαβα ότι μαγκιά είναι να συγχωρείς και να αγαπάς, να αγωνίζεσαι για το αύριο που πρέπει να σε βρει καλύτερον, ότι δεν είναι όλα μαύρα , στην αντίδραση δίπλα πρέπει και η διάκριση, και από ενέργεια δόξα το Θεό έχω πολύ ακόμη μέσα μου και ας με πήγαν με χειροπέδες πριν ένα μήνα στο κρατητήριο γιατί ήμουν “μπροστά” στον αγώνα των αγροτών. Αδερφέ δεν είμαστε λίγοι . Είμαστε πολλοί και όταν έρθει η ώρα που θα γίνει το μπάμ (πιστεύω ότι δεν είναι μακριά) θα δώσει ο Θεός και θα γίνουμε πολλοί περισσότεροι και όλοι αυτοί οι λιμοκοντόροι της βουλής και μη , θα φεύγουν από τη χώρα όπως φεύγουν οι αρουραίοι από το καράβι όταν βουλιάζει. Είμαι 42 ετών και όταν έρθει η ώρα θα πάω εθελοντικά στο μέτωπο και εύχομαι ολόψυχα να είμαστε δίπλα ……..
    staliopoulosbasilis@gmail.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Όταν ζεις τη στιγμή, το παραλίγο που θα αφήσεις το σώμα σου, δεν φοβάσαι. Λυπάσαι μόνο για τον πόνο που θα αφήσεις πίσω σου και αν προλαβαίνεις, λυπάσαι για αυτά που δεν έζησες ακόμα. Αν ζήσεις τη στιγμή,το κενό στη ζωή σου από το να μάθεις ότι κάτι τραγικό συνέβη στο μωρό σου (το παιδί σου είναι πάντα το μωρό σου)μέχρι να μάθεις ότι το παλεύει, μετά ότι είναι στην εντατική, μετά τα υπόλοιπα έχεις χάσει τη μισή σου ψυχή. Η άλλη μισή γίνεται μια γροθιά και μαζεύει όλου του κόσμου το κουράγιο. Η ζωή αναθεωρείται εκ βάθρων. Τώρα έρχεται στιγμή που δεν μπορώ να πληρώσω μία υποχρέωση στην ώρα της και καρφί δεν μου καίγεται-το μωρό μου είναι καλά. Ακούω διάφορα που συμβαίνουν σε φίλους και δεν λυπάμαι-τους προτρέπω να φανούν δυνατότεροι των περιστάσεων. Ο αγώνας είναι η μόνη επιλογή. Αγώνας για επιβίωση, για σωτηρία, για νίκη και εν τέλει για ζωή. Μικρή είναι αλλά ας την ζήσουμε για να αξίζει κάτι στο μέλλον. Διάβασα το κείμενό σου με μια ανάσα και μπορώ να πω ότι υπάρχουν πράγματι και οι άλλοι, που τιμούν τον όρκο τους και προσπαθούν για τη ζωή. Ενας ένδοξος θάνατος λοιπόν είναι καλός, ακόμα και αν ήρωες είμαστε μόνο στα μάτια των παιδιών μας. Αλλά στην ώρα του. Να, που εσύ κάτι κάνεις για να αλλάξει λίγο ο κόσμος αυτός. Τουλάχιστον εσύ έχεις το τσαγανό να το κάνεις. Κάτι σίγουρα θα αλλάξει!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ, Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΡΤΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΖΩΗ ! Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΓΙΓΜΑΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΑΙ ΣΟΒΑΡΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΚΤΙΜΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΜΑΣ ΣΕ ΑΥΤΗΝ . ΕΤΣΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΤΙΜΗΣΗ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΡΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΣΕ ΑΥΤΗΝ. ΤΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ. ΑΥΤΗ Η ΟΔΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ! ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΜΑΣ, ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΓΝΗΣ ΨΥΧΗΣ, ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΠΟΥ ΔΙΑΚΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΜΑΣ.
    ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΛΕ ΜΑΣ ΦΙΛΕ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΠΩΣ ΕΣΑΙ ΣΟΦΟΤΕΡΟΣ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΧΘΕΣ !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Είδα όσα έγραψες, είδα και τα σχόλια. Τελικά είμαστε πολλοί!!! Άνθρωποι που θυσιάζουμε δίχως δεύτερες και τρίτες σκέψεις τον εαυτό μας, για χάρη αυτών που αγαπάμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ναι ρε. Τελικά είμαστε πολλοί. Θέλω τόσα να πω, αλλά θα περιοριστώ μόνο στο: Respect, τα είπες όλα! Ένας 29άρης Μηχανολόγος και ομοιδεάτης._

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΛΕΒΕΝΤΙΑΣ,Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΣΥΜΠΥΚΝΩΜΕΝΕΣ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ.... Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ''ΑΔΕΡΦΕ'' ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ''ΑΔΕΡΦΙΑ'' ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ. ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ ΚΑΙ ΜΟΛΙΣ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΦΕΡΕΙ ΚΟΝΤΑ. ΝΑ ΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Αδερφέ όταν έρθει η ώρα θα είμαστε όλοι εκεί, να μη βρεθεί κανείς να πεί ότι ζήσαμε τζάμπα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. ρε φιλε μεσα στην ψυχη μου εισαι???το διαβαζα και δακρυσα ηταν σαν να το εγραψα εγω!!! η ζωη μου με την αφηγηση ενος αλλου!! τα ιδια πραγματα η μηχανη το ατυχημα το ιδιο σοβαρο οι ιδιες σκεψεις και συναισθηματα πριν ερθει το ασθενοφορο οι σπουδες στο εξωτερικο (μονη διαφορα οτι εγω σπουδασα ψυχολογια ) ολα μα ολα τα ιδια και πανω απο ολα αυτη η επιμονη σκεψη για ενα ενδοξο φιναλε στις μιζερες ζωες που καποιοι μας επεβαλαν με το ετσι θελω να ζησουμε!!! δεν συνεχιζω γιατι ειμαι συγκλονισμενος απο το αρθρο σου/μου μα να ξερεις οτι δεν εισαι μονος και οτι μπορει να σε προλαβουν αλλοι!!!!!ΑΝ ΜΗΝ ΤΙ ΑΛΛΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΕΝΝΗΤΟΥΣ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η επίσκεψη σας στο Θαλαμοφύλακα με τιμά ιδιαίτερως.

Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι τρολλιές, οι κουτσουλιές και οι ύβρεις.

Τα υπόλοιπα θα μείνουν για πάντα εδώ, εκτεθειμένα σε κοινή θέα, γι αυτό πριν πατήσετε το κουμπί "Υποβολή", παρακαλώ να ξαναδιαβάσετε αυτό που γράψατε.

Αρχειοθήκη ιστολογίου